به نام خدا
سلام؛
از بین آدم‌ها، بچه‌ها رو خیلی دوست دارم،
و پیرها رو.
یه علتش اینه که هر دو گروه، معمولا خاضع‌اند.
اون سرکشی‌ها، خودبزرگ‌بینی‌ها، قلدری‌ها، تحقیر دیگران و توهین‌های گاه و بی‌گاه، معمولا تو این دو گروه کمتر دیده می‌شه.
این دو گروه، توی دورانی از زندگی به سر می‌برند که می‌خوام اسمشو بذارم «دوران عجز».
تو دوران عجز، آدم به این باور می‌رسه که موجود کوچیک و ناتوانیه.
برای بسیاری از کارهاش، نیازمند دیگرانه و کمتر کاری رو می‌تونه درست و بی‌نقص انجام بده.
تو دوران عجز، آدم همش خرابکاری می‌کنه،
همش نمی‌تونه،
همش نمی‌شه!
دوران عجز، دورانیه که آدم واقع‌بینانه‌ترین نگاه رو به خودش داره.
«یه موجود ضعیف و نیازمند که تنهایی نمی‌تونه»!
******
این روزها هممون -پیر و جوون، قوی و ضعیف، دارا و ندار، دانشمند و بی‌سواد- هممون تو دوران عجز به سر می‌بریم.
نمی‌دونیم واکسن بزنیم یا نزنیم؟
نمی‌دونیم بچه‌ها رو مدرسه بفرستیم یا نفرستیم؟
نمی‌دونیم به اقوام و آشنایان سر بزنیم یا نزنیم؟
نمی‌دونیم چی خوبه؟
چی بهتره؟
چی درست‌تره؟
نمی‌دونیم!
و در نهایت عجز، به خودمون می‌پیچیم.
این کرونا تا کی موندگاره؟
این واکسنا چقدر آنتی‌بادی می‌ده؟
بالاخره سرنوشتمون، سرنوشت این بچه‌ها، سرنوشت این دنیا، قراره چی بشه؟!
چیکار باید کرد؟!
هیچ‌کس هیچی نمی‌دونه!
هیچ‌کس!
هیچی!
این یعنی عجز.
یعنی بهترین و روشن‌ترین دوران عمرمون.
یعنی بالاخره فهمیدیم: برو بابا! آدمیزادو چه به این حرفا!
«کَفِ خاکی که بَر بادَش تَوان داد» رو چه به تکبّر؟!
ما ناچیز موجوداتِ این هستیِ بی‌پایان رو چه به «بلدم»، «می‌تونم»، «می‌دونم» ؟!
ایّها النّاس!
فهمیدین که «أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ»1 ؟
یا همین فرمون بریم؟
..........................................................
1. سوره فاطر، آیه 15.
بازدید امروز: 65
بازدید دیروز: 210
کل بازدیدها: 584736